Het leven vieren, ook als...

Het is 21 oktober 2006 en ik zit in een klein, donker kamertje, naast een bed. Omgeven door piepjes en diagrammen. Het bed waarin mijn vader ligt, hij zal een paar uur later overlijden. En terwijl hij daar rustig ligt, al buiten bewustzijn, kijk ik naar hem. Ik denk terug aan zijn leven. Tenminste, wat ik daarvan weet. Mijn vader is een man van weinig woorden en al helemaal niet van het uiten van emoties. Als ik zijn leven in een paar woorden omschrijf, zou dat zijn: avontuur, verdriet, onvermogen en eenzaamheid. En de laatste jaren, flink wat jaren van zijn leven, is het woord: Alzheimer. Dat krijgt hij als ik net over de twintig ben. 

We hebben een band. Maar hoe die band is, dat vind ik lastig om te omschrijven. “Wat ken ik je eigenlijk”, heb ik een keer tegen hem gezegd. En dat is ook zo. Het was lastig om een echte band met je op te bouwen, bedenk ik me terwijl ik daar zit. Eigenlijk mis ik je mijn hele leven al, versterkt door de Alzheimer…

Maar goed, een aantal uren later overlijdt mijn vader, heel rustig. En dan moet er natuurlijk van alles gebeuren. Maar eerst heffen we het glas. Mijn toenmalige partner, de dames die hem jarenlang liefdevol verzorgden en ik. We proosten op zijn leven, op zijn rustige overlijden en op de opluchting dat hij niet langer lijdt. 

En dat vind ik nog steeds zoiets moois dat we dat toen gedaan hebben. Dat deden we ook een paar dagen later, tijdens zijn crematie. Ook toen, rondom de kist, hebben we zijn leven gevierd. We hebben gevierd dat hij er was, wat er ontstaan is uit hem. Natuurlijk ook mijn leven, want zonder hem was ik er niet geweest.

En precies dat is waar deze post over gaat. Over vieren van het leven. Ik spreek zoveel mensen die nog steeds last hebben van hun ouders. Van de dingen die hun ouders hen hebben geleerd, of juist niet hebben geleerd. En eigenlijk word ik daar altijd flink opstandig van. Omdat ik weet dat het ook anders kan. Dat je zelf de regie kunt nemen en dingen achter je kunt laten waar je niet blij mee bent. Je hoeft geen slachtoffer te zijn van datgene wat je ouders je wel of niet hebben meegegeven. 

Ik ben heel blij dat ik recht van spreken heb, omdat ik daar zelf het mooiste voorbeeld van ben. Ik heb veel losgelaten van wat ik heb meegekregen. Ben mijn eigen waarden en waarheid gaan leven. En dat kan ik echt niet vaak genoeg zeggen: je leven hoeft geen product te zijn van wat je ouders je hebben meegegeven. Wie voor een dubbeltje geboren is kan prima een rijksdaalder worden. Als je zelf de regie maar neemt. 

Vier het leven, ook al is het leven niet altijd even fijn geweest. Er zijn altijd momenten, er zijn altijd aanleidingen om te vieren. En het is jouw keuze. Leef je je leven? Vier je je leven? Of zit je in zak en as en laat je verdriet de boventoon voeren? 

Merk je dat je niet het leven leidt dat je wilt leven? Neem dan contact met me op, dan bespreken we hoe je zelf de regie kunt nemen.