Waarom ben je er weggegaan?

Waarom ben je er eigenlijk weggegaan?

Die vraag kreeg ik een aantal keren nadat ik een van mijn avonturen als jonge vrouwelijke officier bij de Koninklijke Luchtmacht deelde vorige week. (Kijk nog even op mijn profiel onder ‘alle bijdragen’ mocht je ‘m gemist hebben).

Het korte antwoord: omdat ik voor mezelf en mijn eigen waarden koos.

Het langere antwoord is wat genuanceerder.
Het was in veel opzichten een fantastische tijd. Veel gezien, gedaan. Gegroeid. Met mijn collega Ton B. beleefde ik de mooiste avonturen en van hem leerde ik de kneepjes van het vak.

De andere kant waren de hiërarchie, de protocollen en de bureaucratie. De voorschriften over kleding, bijvoorbeeld het bolhoedje dat standaard op moest als ik me over het vliegveld bewoog. Die gingen in tegen mijn belangrijkste waardes: vrijheid en autonomie.

Vaak hoorde ik mensen van midden 40 elkaar vragen “hoe lang moet jij nog?” Dat bleek dan een jaar of 7 te zijn. Oef, als ik iets demotiverend vond en tegen mijn waardes van ‘op een lichte manier in het leven staan’ en ‘zelf de regie nemen’ inging…

De voor mij meest acute reden was echter mijn baas, onze baas. Een hork, een zeer dominante man die niet wist wat verbinding was, niet keek naar z’n mensen en wat ze in huis hadden en hoe hen te behandelen. Daar was ik toen niet tegen opgewassen. Ik had zo’n ander beeld van groeien, het beste uit jezelf en elkaar halen.

Nu zou ik het anders aangepakt hebben. Zou ik op assertieve wijze het gesprek erover zijn aangegaan. Daar had ik alleen nóg een paar dominante bazen voor nodig in mijn leven om dat te leren… 😉

Voel ‘ns bij jezelf, maak jij vaak keuzes ‘ergens weg van’, zonder dat het echt is afgerond, zoals ik dat toen deed? Of neem je zelf de regie door keuzes te maken ‘naar iets toe’? Dat laatste is namelijk vele malen meer bevredigend.

Stuur me een bericht als jij die switch ook wilt maken, maar niet goed weet hoe.  
Fijne dag!